Tsundoku Sendromu: Kitap Okuma-ma- Bağımlılığı

“Okuma ihtiyacı bir barut gibidir. Bir kere tutuşunca artık sönmez.”
Victor Hugo

Kitapçılarda gezmenin ne demek olduğunu yalnızca gerçek kitapkurtları anlar. Kapıdan girdiğiniz anda yüzünüze vuran, herkesin alamayacağı o kokuyu içinize hapseder, raflar arasında ilerledikçe hapsettiğiniz yerden çıkmasına rahatlıkla izin verirsiniz. Çünkü artık her nefesinizde o eşsiz kokuyu alacaksınızdır.
Saatler geçireceğinizi bildiğiniz için rahat bir ayakkabı giymişsinizdir, telefonunuzun sesini ve bildirimlerini kapatmış, kendinizi binlerce güzelliğe teslim etmeye hazırsınızdır.
Okumadıklarınız bir yana dursun, okuduğunuz kitaplara bile yeniden yeniden bakma ihtiyacı duyarsınız. Satın aldığınız kitapları henüz çantanıza yerleştirirken eve adeta ışınlanıp okumak için sabırsızlanırsınız.
Evet, sizi anlıyorum. Siz de benim gibisiniz.
Peki ya sizce biz okuma bağımlısı mıyız? Yoksa kitap satın alma bağımlısı mı? Ya da biz… Kitaplarımızı raflarda seyretmeyi mi seviyoruz?
Bakalım…

TSUNDOKU!
Japonca bir sözcük olan Tsundoku, dilimizde “kitap istiflemek” olarak yerini bulmuştur. Hatta geçtiğimiz aylarda “Türk Tipi Tsundoku” ile yalnız okunan kitapları istiflemek değil okunmayan, hiç okunmayacak olan kitapları da istiflemek ifade edilmiştir. Tsundoku’nun, “okumama bağımlılığı” olarak adlandırılmasının sebebi bu olsa gerek.

“Tsundoku” kavramı, argo bir Japonca sözcük olan “tsun-doku” sözcüğünden gelmektedir. Bu sözcük ise bir şeyleri daha sonrası için istifleyip hazır bir hale getirip o alandan ayrılmak anlamına gelen “tsunde-oku” ve kitap okumak anlamına gelen “dokusho” sözcüklerinin bileşiminden oluşmaktadır. [1]

Doğru bilinen yanlış:
Kitaplarını çeşitli objeler ile fotoğraflayan ve sosyal medya ile paylaşmaktan keyif alan her kişi “okuma bağımlısı” olmak zorunda değildir. :) Bu, tamamen kitap sevgisi ve okunan kitabın sizlere de önerilmesidir.

Tam olarak nedir?

Kişilerin okumayacakları kadar, yığınla, okumayacaklarını bildikleri kitapları alması ve istiflemesi durumu olup başta Çin, Japonya ve Kore’de olmak üzere psikolojik bir rahatsızlık olarak kabul görmektedir.
Tsundoku’dan muzdarip olan kişiler esasen bu kitapları özellikle “okumamak” için satın almıyor, aksine mutlaka okuyacakları ve eğer almaz, sahip olmazlarsa bir daha bu kitabı/ kitapları bulamayacaklarını düşünüyorlar. Bilindiği kadar ile Dünya üzerinde beş kişinin ikisinde görünen bu durum uzmanlara göre önlem alınmadığı halde oldukça ciddi boyutlara ulaşabilir.

Shelfari’de kitap istifçilerine özel, en az 1000 kitabı olan insanların kabul edildiği ‘Compulsive Book Hoarders’ diye bir grup olduğunu biliyor muydunuz? [2]

Belirtileri neledir?
1. Kitap istiflediklerini kabul etmezler, istifçi olduklarını değil bir gün mutlaka satın aldıkları kitapları okuyabileceklerini düşünürler
2. Aldıkları/ sahip oldukları kitapları okuyamacaklarını, okuyamayacak olabilme ihtimallerini kesinlikle düşünmezler
3. Kitaplıklarının tamamen dolu olması halinde huzur bulur, rafları izlemeyi yeterli bulurlar
4. Kitap kokusuna karşı aşırı bir hassasiyetleri olur (Yapılan bir diğer araştırma kitap kokusu almadan uyuyamadıklarını ortaya koymuş ve kimi hastalarda beynin mutluluk hormonunda bozukluk olduğu tespit edilmiştir.)
5. Mutlaka okunması gereken listelerinde yer alan kitapların neredeyse tamamına sahip olurlar -ama henüz okumamışlardır belki hiç okumayacaklardır-
6. Kitap ödünç vermek konusunda çok cimri olurlar, verseler bile alana kadar ödünç verdikleri kişiyi rahat bırakmazlar
7. Kitap alışverişi, gündelik ve yaşamsal ihtiyaçlarını temin etmenin önüne geçer, yeme içme gibi alışkanlıkları ikinci sıraya atarlar
8. Yeni çıkan bir kitabı aynı gün almak ister ve bu istek gerçekleşinceye kadar rahatsızlık hissederler
9. Bu sendroma sahip kişilerin yüzde yetmişi teknolojiden pek hoşlanmaz; tablet, akıllı telefon ya da elektronik kitapları tercih etmez; mum, kahve, tütsü eşliğinde kitap okurlar
10. Sendromun en yaygın belirtisi ise ” kişiler elektronik ortamda yazı okumaktan nefret eder” olarak kabul görmüştür.

Tedavisi var mıdır?
Öncelikli tedavi yöntemi, kişilerin bu durumun farkına varmaları ve kendilerini dizginlemeye çalışmalarıdır.